کاپادوکیا کجاست؟ - کجارو

_{نسخه اولیه این مقاله در تاریخ ۱۳۹۶/۱۰/۱۳ توسط نیلوفر دوشیری نگاشته و در تاریخ ۱۴۰۳/۰۲/۱۸ بازنویسی شده است.}

کاپادوکیا، منطقه ای باستانی در شرق آناتولی مرکزی است که مرزهای آن در گذر تاریخ تغییر کرده اند. در این منطقه\xa0سنگ های آتشفشانی نرمی وجود دارد که در اثر فرسایش و دخالت انسان به برج ها، مخروط ها، تونل ها و غارهای مسکونی منحصربه فرد بدل شده اند. در سفر به کاپادوکیا می توانید به تماشای کلیساهای صخره ای و مجموعه ای از شهرها و تونل های زیرزمینی بروید که به دوران بیزانس تعلق دارند.\xa0

یکی از جذاب ترین بخش های سفر به کاپادوکیا، سفر با بالون است که به شما فرصت می دهد تا بسیاری از جاذبه های تاریخی و طبیعی این شهر باستانی را از فراز آسمان تماشا کنید.\xa0با کجارو همراه باشید تا با جاهای دیدنی این شهر باستانی بیشتر آشنا شوید.

آنچه که باید درباره کاپادوکیا بدانید:\xa0

کاپادوکیا کجاست؟

• آدرس: شرق آناتولی مرکزی، استان های نوشهیر، قیصریه، قرشهر، آکسارای، سیواس و نیغده (مشاهده روی نقشه)

«کاپادوکیا» (Cappadocia) منطقه ای باستانی در شرق آناتولی مرکزی، در دشت های ناهموار کوه های توروس و در مرکز ترکیه کنونی است. این منطقه بخش هایی از استان های «نوشهیر» (Nevsehir)، «قیصریه» (Kayseri)، «قرشهر» (Kirsehir)، «آکسارای» (Aksaray)، «سیواس» (Sivas) و «نیغده» یا «نیکده» (Nigde) را پوشش می دهد.\xa0

_{منبع: descubrirestambul.com، عکاس: نامشخص}

به گفته «هرودوت» (Herodotus)، مردم کاپادوکیا پس از شورش ایونی ها (شورش مردم تمدن هلنیستی، در ۴۹۹ قبل از میلاد)، منطقه ای وسیع از کوه های توروس تا مجاورت دریای سیاه را اشغال کردند. بر این اساس، مرزهای کاپادوکیا از شمال توسط امپراتوری «پونتوس» (Pontus)، از شرق با رودخانه فرات (upper Euphrates)، از غرب با «لیکنیا» (Lycaonia) و «گالاتیا» (Galatia) و از جنوب با کوه های توروس محدود و از «کیلیکیا» (Cilicia) یا «چوکوروا» کنونی (cukurova) جدا می شد.\xa0

فاصله کاپادوکیا تا استانبول

کاپادوکیا در فاصله تقریبی ۷۳۰ کیلومتری استانبول قرار دارد و طی این مسافت به صورت زمینی و بدون توقف حدود هشت ساعت زمان می برد.\xa0

مسیر دسترسی به کاپادوکیا

سفر به کاپادوکیا با هواپیما

از ایران پرواز مستقیمی به کاپادوکیا وجود ندارد؛ اما شما می توانید به یکی از شهرهای بزرگ ترکیه همچون استانبول سفر کنید و با استفاده از پروازهای داخلی این کشور خود را به مقصد برسانید. فرودگاه نوشهیر، نزدیک ترین فرودگاه به کاپادوکیا است که در فاصله تقریبی ۴۰ کیلومتری (۴۰ دقیقه) این منطقه باستانی قرار دارد. از فرودگاه استانبول روزانه حداقل ۶ پرواز به این فرودگاه برنامه ریزی شده است؛ این پرواز حداقل یک ساعت و ۱۰ دقیقه زمان می برد.\xa0

فرودگاه بین المللی «ارکیلت» (Erkilet Airport) در شهر قیصریه ترکیه نیز در فاصله تقریبی ۸۰ کیلومتری (یک ساعت و ۱۵ دقیقه) کاپادوکیا قرار گرفته است و هرروز حداقل ۱۳ پرواز مستقیم از فرودگاه استانبول به این مقصد وجود دارد که این پرواز حداقل یک ساعت و ۲۰ دقیقه زمان می برد. از فرودگاه ها می توانید با تاکسی ها و سرویس های فرودگاهی به سادگی خود را به کاپادوکیا برسانید.\xa0

_{منبع: bookmundi، عکاس: نامشخص}

سفر به کاپادوکیا با قطار\xa0

یکی از شیوه های سفر به کاپادوکیا، از طریق قطار است. شما در مسیر تهران به استانبول با قطار حدود سه روز در سفر خواهید بود. روزانه از استانبول حداقل ۶ قطار سریع السیر به سمت آنکارا حرکت می کند که این سفر نیز حدود ۴٫۵ ساعت زمان می برد. از آنکارا نیز می توانید با اتوبوس و با سفری که ۳٫۵ ساعت به طول می انجامد، خود را به کاپادوکیا برسانید.\xa0

سفر به کاپادوکیا با اتوبوس\xa0

برای سفر به کاپادوکیا، اتوبوس نیز گزینه محبوبی است. شما از تهران تا استانبول سفری ۴۰ ساعته در پیش رو خواهید داشت. از استانبول باید به ایستگاه نوشهیر بروید، سفر به نوشهیر با اتوبوس نیز بین ۱۱ تا ۱۲ ساعت به طول می انجامد. از ترمینال نوشهیر تا کاپادوکیا را نیز می توانید با مینی بوس های محلی یا تاکسی طی کنید که زمان زیادی صرف نمی شود.\xa0

سفر به کاپادوکیا با ماشین شخصی

در سفر به کاپادوکیا با ماشین شخصی شما باید خود را به یکی از مرزهای ایران و ترکیه (بازرگان، رازی، سرو) برسانید. مرز بازرگان با فعالیت ۲۴ ساعته مهم ترین مرز مشترک ایران و ترکیه است؛ از این مرز تا کاپادوکیا سفری با مسافت تقریبی ۱,۱۰۰ کیلومتر (حدود ۱۳ ساعت رانندگی) خواهید داشت.

اگر قصد دارید با ماشین شخصی ابتدا به استانبول و سپس به کاپادوکیا سفر کنید، لازم است بدانید که مسیری طولانی در انتظار شما است؛ از مرز بازرگان تا استانبول مسافتی حدود ۱,۵۵۰ کیلومتر (۱۹ ساعت رانندگی) و از استانبول تا کاپادوکیا مسیری حدود ۷۳۰ کیلومتر (هشت ساعت رانندگی) در پیش رو دارید.

تاریخچه کاپادوکیا

۶۰ میلیون سال پیش لایه های نرم گدازه های آتشفشانی روی هم قرار گرفت و با فرسایشی تدریجی زمینه طبیعی شکل گیری کاپادوکیا را فراهم آورد. صخره ها و بقایای آتشفشانی در طی میلیون ها سال در معرض باد و باران به فرم هایی عجیب و منحصربه فرد بدل شدند. ضرورت تاریخی انسان را مجبور کرد تا در این فرم های طبیعی مداخله کند و به تدریج با کنده کاری های بشر، سکونتگاه هایی باستانی در میان دره ها و صخره های کاپادوکیا شکل گرفتند.

قدمت سکونت انسان در کاپادوکیا به دوره پارینه سنگی بازمی گردد. این سرزمین ها روزگاری محل سکونت «هیتی ها» بودند؛ اما در طول تاریخ به یکی از مهم ترین مراکز مسیحیت بدل شدند و خانه های کنده کاری شده در میان صخره ها و غارهای کاپادوکیا، آن را به یکی از بهترین مخفیگاه های مسیحیان در زمان امپراتوری روم تبدیل کرد.\xa0

_{\xa0منبع: vbttravelplus.com، عکاس: نامشخص}

در قرن دوازدهم قبل از میلاد، با فروپاشی امپراتوری هیتی ها، دوره تاریکی در این منطقه آغاز شد. پادشاهان متاخر هیتی تا حمله ایرانیان قبل از قرن ششم با تاثیر از پادشاهی «فریگیه» (Phrygia) و «امپراتوری آشور» (Assyria) حکومت می کردند.

واژه کاپادوکیا که امروز برای معرفی این سرزمین به کار می رود، در زبان فارسی به معنای «سرزمین اسب های زیبا» است. در واقع\xa0اولین ظهور نام کاپادوکیا به قرن ششم قبل از میلاد و ورود ایران به این سرزمین بازمی گردد؛ در این دوران اشراف فئودالی کاپادوکیا زیر سلطه ساتراپی ایرانی قرار گرفتند و آیین زرتشتی در این سرزمین ها فراگیر شد. در دوره هخامنشی\xa0با گسترش مرزهای ایران و با هدف جلوگیری از شورش ها سیستم اداری تغییر کرد و دولت مرکزی، کشور را به ساتراپی ها یا به بخش هایی تقسیم کرد که مردم در آن به لحاظ فرهنگی مشابه بودند. اداره امور هرکدام از این بخش ها بر عهده ساتراپ ها (اشراف یا افراد مورد تایید دولت مرکزی) بود. آن ها خود در قلعه هایی مستحکم و در رفاه زندگی می کردند؛ اما دهقانان را در وضعیتی مطیع نگه می داشتند.

در سال ۳۳۲ قبل از میلاد مسیح، اسکندر مقدونی امپراتوری ایران را شکست داد و بخشی از نیروهای خود را به فرماندهی ژنرالی به نام «پردیکا» (Perdiccas) به کاپادوکیا فرستاد؛ اما در آنجا با مقاومت زیادی روبه رو شد و در پایان نیز آخرین ساتراپ منطقه، «آریارات» (Ariarathes)\xa0پادشاهی کاپادوکیا و سلسله «آریارادها» را تاسیس کرد و توانست مرزهای آن را تا دریای سیاه گسترش دهد. این پادشاهی تا زمان مرگ اسکندر در آرامش بود.

دولت کاپادوکیا در زمان پادشاهی آریاراتس چهارم با امپراتوری روم علیه «پرسئوس مقدونی»\xa0(Perseus of Macedon؛ پادشاه دولت سلوکیان، جایگزین اسکندر مقدونی) متحد بود؛ اما به واسطه برخی قدرت طلبی ها، این حمایت ها را از دست داد و در نهایت پادشاهی آریارادها در کاپادوکیا با حمله پادشاهی پونتوس یا امپراتوری پونت (دودمانی ایرانی تبار در شمال آناتولی) از میان رفت.\xa0

_{منبع: dailycappadociatour، عکاس: نامشخص}

در سال ۹۳ قبل از میلاد، کاپادوکیان با حمایت رومی ها، پادشاهی بومی به نام «آریوبرزانس» (Ariobarzanes) را انتخاب کردند؛ اما با وجود حمله نیروهای ارمنی، این حکومت دوام چندانی نداشت. کاپادوکیا تا سال ۱۷ پس از میلاد رابطه وفادارانه خود با دولت روم را حفظ کرد و بسیاری از شاهان این سرزمین توسط ژنرال های رومی منصوب یا از تخت و تاج کنار گذاشته می شدند؛ اما در سال ۱۷ پس از میلاد «امپراتور\xa0تیبریوس» (Tiberius) از سرداران قدرتمند رومی، کاپادوکیا را به استانی رومی تقلیل داد.\xa0

در قرن سوم به دلیل فشارهای مضاعف به مسیحیان، بسیاری به کاپادوکیا مهاجرت کردند؛ چراکه فضایی امن برای دور ماندن از فشارها و گسترش مسیحیت بود. در قرن چهارم نیز که لئون سوم، امپراتوری روم، شمایل گرایی را ممنوع کرد، بسیاری از طرفداران این اندیشه به این سرزمین آمدند. در این دوره صومعه های کاپادوکیا به شکل قابل توجهی گسترش پیدا کردند. قرن ۱۱ و ۱۲ کاپادوکیه به دست ترکان سلجوقی افتاد و در دوره های بعدی نیز زیر سلطه امپراتوری عثمانی بود. آخرین مسیحیان ساکن در کاپادوکیا بعد از معاهده لوزان در سال های ۱۹۲۴ تا ۱۹۲۶ میلادی، مهاجرت کردند؛ اما معماری های زیبایی را در این سرزمین به جای گذاشتند.\xa0

جاهای دیدنی کاپادوکیا\xa0

پارک ملی گورمه (Goreme National Park)

• آدرس: استان نوشهیر، اورگوپ (Urgup)، دره کیزیل چوکور بالا (Kizilcukur) (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: هرروز از ساعت ۰۸:۰۰ تا ۲۰:۰۰
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۴: ۲۰ یورو
  

فرسایش در طی قرن ها در دره گورمه ترکیه، چشم انداز طبیعی باورنکردنی شکل داده است. چشم اندازی الهام بخش که هزاران سال پیش انسان ها را به حک و تراشیدن سنگ ها ترغیب کرد تا اتاق ها و مجموعه ای اعجاب انگیز از غارها و تونل ها را در میان صخره های نرم به وجود آورند.\xa0

پارک ملی گورمه یا موزه فضای باز گورمه (Goreme Open-Air Museum) در فلات مرکزی آناتولی واقع شده و منطقه ای بین شهرهای نوشهیر، اورگوپ و آوانوس است که سایت های باستانی «کارائین» (Karain)، «کارلیک» (Karlik)، «یشیل اوز» (Yesiloz)، «دره سوعانلی» (Soganli Valley) و شهرهای زیرزمینی همچون «کایماکلی» (Kaymakli) و «درینکویو» (Derinkuyu) را شامل می شود.

_{منبع عکس: timesofindia، عکاس: نامشخص}

پارک ملی گورمه با وجود شهرهای زیرزمینی، دهکده های تروگلودیت و کلیساهای صخره ای یکی از بزرگ ترین مجتمع های غارنشین جهان محسوب می شود. کلیساهای «النظر» (El Nazar)، «توکالی» (Tokali)، «سنت باربارا» (St. Barbara)، «ساکلی» (Saklı)، «کارانلیک» (Karanlik) و «المالی» (Elmalı) از جمله کلیساهای واقع در این سایت باستانی هستند که همه به قرن های دهم، یازدهم و دوازدهم تعلق دارند.\xa0

هزاران سال پیش فوران آتشفشان ها، دره گورمه را با خاکستری غلیظ پوشاند. این خاکستر به سنگ نرمی به نام «توف» (tuff) به ضخامت ده ها متر تبدیل شد و لایه دیگری از سنگ های آتشفشانی سخت به نام بازالت (basalt) روی آن قرار گرفت. در گذر زمان بر اثر باد و باران تنها عناصر سخت بر جای ماندند و منظره ای افسانه ای از مخروط ها، ستون ها و دودکش ها را شکل دادند که ارتفاع برخی از آن ها ۴۰ متر نیز می رسد.

_{منبع عکس: britannica.com، عکاس: نامشخص}

گورمه هزاران سال قبل از میلاد مسیح ساکنانی داشته است؛ اما به تدریج با قرارگیری در مرز میان امپراتوری ها یونان، ایران و بعدها بیزانس در موقعیت سیاسی نامطمئنی قرار می گیرد. این موقعیت ساکنان این منطقه را به ساخت مکان هایی برای مخفی شدن ترغیب می کند و در نتیجه آن ها از طریق حفاری، غار ها، تونل ها و شهرهایی زیرزمینی ایجاد می کنند. در دوران مسیحیت نیز این تونل ها به پناهگاهی برای گریز از آزار و شکنجه رومیان بدل شدند. راهبان مسیحی نیز خانه ها و صومعه های بسیاری را در گورمه حفاری کردند. روی دیوار برخی از این صومعه ها نقاشی هایی از دوره بیزانس (ابتدای قرن هفتم) وجود دارد که تا به امروز نیز حفظ شده اند و قابل بازدید هستند.

در همان ورودی موزه فضای باز گورمه، توده ای سنگی ۶ یا هفت طبقه خواهید دید که به صومعه (Nunnery) شهرت دارد. این مجموعه دارای سالن غذاخوری، آشپزخانه و چند اتاق در طبقه اول و کلیسای مخروبه ای در طبقه دوم است. علاوه بر این، می توانید از طریق تونلی خود را به کلیسای طبقه سوم برسانید؛ کلیسایی که دارای پلانی صلیبی شکل، گنبدی با چهار ستون و سه محراب است.

کلیسای باکل (The Church of the Buckle)

• آدرس: نوشهیر، پارک ملی گورمه (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: هرروز از ساعت ۰۸:۰۰ تا ۱۷:۰۰
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۴: (با استفاده از بلیط پارک ملی گورمه؛ ۲۰ یورو)

کلیسای باکل که به کلیسای توکالی نیز شهرت دارد، در ۵۰ متری پارک ملی گورمه قرار دارد و با بلیط پارک ملی می توانید از آن دیدن کنید. این کلیسا از چهار اتاق اصلی و یک آرامگاه تشکیل شده است. قدمت ساخت کلیسا به سال های ۹۰۰ میلادی (قرن ۱۰) بازمی گردد. کلیسای باکل با نقاشی های برجسته الهیاتی و هنری از دوره های مختلف تزیین شده است.

باکل یکی از محبوب ترین کلیساها در زمان گذشته بوده است و امروزه به عنوان یکی از برجسته ترین کلیساهای پارک ملی گورمه شناخته می شود. این کلیسا به عنوان آرامگاهی ساده و خانه ای کوچک برای یک راهب تاسیس شد. اتاقی کوچکی که در سمت چپ ورودی کلیسای باکل قرار دارد، روزگاری آرامگاه اصلی این مجموعه بوده است. این فضا مبلمانی شبیه به نیمکت، تخت و قفسه هایی حفرشده درون دیوار دارد و فاقد هرگونه تزییناتی همچون نقاشی است.\xa0

_{منبع عکس ها: expedia، عکاس : نامشخص}

به گفته برخی محققان، آرامگاه اصلی از مهم ترین دلایل شکل گیری کلیسای قدیمی و جدید باکل است. کلیسای قدیم به طور کامل از پنجره کوچک این اتاق دیده می شود و این طور به نظر می رسد که عامدانه در این زاویه نسبت به آرامگاه ساخته شده است. علاوه بر این پنجره راهب گوشه نشین، نمایی مستقیم به نماد مریم مقدس\xa0در سمت چپ محراب اصلی کلیسای جدید باکل دارد.\xa0

کلیسای قدیم باکل در سال ۹۱۵ بعد از میلاد در کنار آرامگاه اولیه ساخته شده و سقف آن به شکل سنتی و در فرم طاق آهنگ یا طاق گهواره (barrel vault) طراحی شده است. در هر طرف این طاق سه نوار حاوی نقاشی وجود دارد که به ترتیب زمانی و در جهت عقربه های ساعت، تولد حضرت عیسی، دوران خدمت و مرگ او را به تصویر می کشند. در هر نوار پنج صحنه روایت می شود که پس زمینه آن ها سبز چمنی یا آبی آسمانی است. بیشتر این نقاشی ها از کتاب های عهد جدید و برخی از انجیل یعقوب الهام گرفته شده اند.\xa0

کلیسای بزرگ و جدید باکل در سال ۹۶۰ پس از میلاد طراحی و نقاشی شده است. این کلیسا نیز اهمیت بسیاری دارد؛ چراکه ساخت آن نیازمند تخریب محراب مقدس کلیسای قدیمی بوده است. در ساخت این بنا از رنگدانه های گران قیمت آبی و طلای واقعی استفاده کردند و فضای بسیاری را به آن اختصاص دادند. طراحی و نقاشی های پیچیده الهیاتی فضای داخلی کلیسای جدید باکل توسط استاد ماهری از قسطنطنیه و با استفاده از مواد گران قیمت انجام شده است.\xa0

کلیسای سنت باربارا (The Chapel Of Saint Barbara)

• آدرس: نوشهیر، موزه فضای باز گورمه (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید:\xa0هرروز از ساعت ۰۸:۰۰ تا ۱۷:۰۰
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۴: (با استفاده از بلیط پارک ملی گورمه؛ ۲۰ یورو)

کلیسای سنت باربارا که قدمت آن به نیمه دوم قرن یازدهم می رسد، دارای پلانی صلیبی شکل و دارای دو ستون است. بازوهای شمالی، جنوبی و غربی این صلیب دارای فرم طاق داری هستند و بازوی شرقی و بخش مرکزی آن شکلی گنبدی دارند. محراب اصلی این کلیسا در مرکز قرار دارد؛ اما دو محراب دیگر نیز در فضاهای جانبی دارد. نقش ونگارهای کلیسای سنت باربارا با رنگی قرمز و مستقیم روی سنگ کشیده شده است. دیوارها و گنبد ها نیز دارای نقش های هندسی، حیوانات اساطیری و نماد های نظامی هستند. می توانید با بلیط موزه فضای باز گورمه از این کلیسا نیز دیدن کنید.\xa0

_{منبع عکس: cappadociahistory، عکاس: نامشخص}

کلیسای کارانلیک (Dark Church)

• آدرس:\xa0نوشهیر، موزه فضای باز گورمه (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: هرروز از ساعت ۰۸:۰۰ تا ۱۷:۰۰
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۴:\xa0۶ یورو

کلیسای صخره ای کارانلیک (تیره) که به کلیسای دارک نیز شهرت دارد، بخشی از موزه فضای باز گورمه محسوب می شود. این کلیسا به اواسط قرن یازدهم میلادی تعلق دارد و با نقاشی هایی درخشان یکی از زیباترین غار کلیساهای کاپادوکیا است. برای بازدید از این کلیسا باید هزینه جداگانه ای پرداخت کنید.

کلیسای کارانلیک، حول یک مربع طراحی شده است و با چهار ستون به ۹ بخش تقسیم می شود و پنج بخش داخلی آن، صلیبی را شکل می دهند. این کلیسا دارای چهار ستون، پنچ گنبد و سه محراب است و به همراه دو کلیسای سیب (Apple Church) و کلیسای چاریکلی\xa0(Sandal Church؛ کلیسای صندل) که به جهت معماری شبیه هستند، به سه کلیسای ستونی (Column Churches) شهرت دارند.\xa0

_{منبع عکس: dailysabah، عکاس: نامشخص}

دری در سمت چپی ورودی کلیسای کارانلیک وجود دارد که به اتاق غذاخوری باز می شود. در این اتاق میزی چوبی به طول ۱۵ متر با نیمکت هایی سنگ تراشی شده وجود دارد. در سمت راست این اتاق نیز راه پله ای وجود دارد که شما را به سمت انباری هدایت می کند. در کف این قسمت حفره هایی تعبیه شده است که برای نگهداری کوزه ها مورد استفاده قرار می گرفتند. ایوان کلیسای کارانلیک در گوشه سمت چپ قرار گرفته است تا با حفظ ارتباط حیاط با تالار غذاخوری بتوان تنها پنجره کلیسا را نیز ایجاد کرد. اتاق تدفین اصلی درست روبه روی در ورودی قرار گرفته است و تنها دو قبر در آن وجود دارد.\xa0

روی دیوارهای این کلیسا می توانید نقاشی هایی از دیسس (Deesis؛ نقاشی نمادین از حضرت مسیح)، بشارت (Annunciation)، سفر به بیت اللحم، ولادت، غسل تعمید، ورود به اورشلیم، شام آخر، خیانت یهودا، مصلوب شدن حضرت مسیح و رستاخیز (Anastasis) را ببینید.\xa0

کلیسای سنت جان باپتیست نوشهیر (St. John the Baptist Chapel)

• آدرس: نوشهیر، آوانوس، روستای چاووشین، خیابان وادیلر (Vadiler) (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید:\xa0۲۴ ساعته
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۴: رایگان\xa0

غار کلیسای سنت جان باپتیست یکی از قدیمی ترین، بزرگ ترین و معتبرترین کلیساهای کاپادوکیه است که در روستای باستانی چاووشین قرار دارد. قدمت این کلیسا به اوایل دهه ۵۰۰ میلادی بازمی گردد؛ زمانی که کلیساها در امپراتوری بیزانس گسترش پیدا کردند. با توجه به کتیبه موجود در جلوی درب ورودی، این کلیسا به جان باپتیست تقدیم شده است.\xa0

کلیسای سنت جان باپتیست نمونه خوبی از معماری دوران اولیه ظهور مسیحیت در کاپادوکیا محسوب می شود. بخش هایی از کلیسا از جمله اتاق ورودی فرو ریخته اند؛ اما تصاویر قدیمی آن، ایوانی با ستون های بزرگ در غرب کلیسای سنت جان باپتیست را نشان می دهد که امروزه از این فضا تنها کف و گورهایی تدفینی باقی مانده است. اتاق جنوبی این بنا که از الگوی هندسی دقیقی پیروی می کند، همچنان پابرجا است.\xa0

_{منبع عکس: ویکی پدیا، عکاس: Tiberio Frascar}

تزیینات به کار رفته در فضای کلیسای\xa0سنت جان باپتیست، نقش برجسته هایی حکاکی شده روی سنگ هستند که در مرکز همه طرح ها، گلی دیده می شود. در مرکز این کلیسا، با حکاکی روی صخره های اطراف، صلیب بزرگ مالتی (Maltese cross) ایجاد شده است. این کلیسا شبستانی باسیلیکایی شکل دارد که تالاری مستطیلی شکل با راهروهای کوچک جانبی است. کلیساهای باسیلیکا معمولا سقف های قوسی بلندی در بخش شبستان داشتند؛ اما سقف سنت جان باپتیست، کوتاه و مسطح است.

عرض کلیسای سنت جان که با دیوارهای بلندی محصور شده ، بیش از ۲۰ متر است. در دیوارهای جانبی پنجره های بلندی وجود ندارد؛ اما در نظر گرفتن عرض بیشتر برای باقی پنجره ها به روشنایی فضا کمک می کند. محراب نعل اسبی شکل این کلیسا با طول ۶ و عرض پنج متر یکی از بزرگ ترین محراب های موجود در کاپادوکیا است. پشت محراب، نیمکتی به نام\xa0سینترونون (synthronon) قرار دارد که محل نشستن روحانیون\xa0یا اسقف اعظم در مراسم ها بوده است و صندلی «کاتدرا» (cathedra) نیز در مرکز قرار دارد. بالای این صندلی درون یک دایره، صلیبی بزرگ حکاکی شده است.\xa0

در کف محراب کلیسای جان باپتیست حفره ای صلیبی شکل وجود دارد که برای نگهداری اشیای مقدس مورد استفاده قرار می گرفته است. قربانگاهی چوبی (Altar) نیز بر فراز آن قرار دارد و این طور به نظر می رسد که مردم برای لمس و به دست آوردن برکتی معنوی به آنجا می رفتند. این حفره ممکن است محل دفن استخوان های افسانه ای جان باپتیست یا «سنت هیرون» (St. Hieron) باشد. آثاری از نقاشی هایی از بشارت، میلاد مسیح، مصلوب شدن، رستاخیز و عروج مسیح بر دیوارهای کلیسا دیده می شود.

دره پاشاباغ (Pasabag Valley)

• آدرس:\xa0نوشهیر، روستای آوانوس، چاووشین (Cavusin)\xa0(مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: ۰۸:۰۰ تا ۱۷:۰۰
• هزینه بلیط در سال ۲۰۲۴:\xa0۱۲ یورو

دره پاشاباغ موزه ای از صخره های منحصربه فرد است. این دره کوچک در میانه راه و در جاده انحرافی قرار دارد که شما را به «زلوه» (Zelve)\xa0می رساند. برخی از معروف ترین دودکش های کاپادوکیه را می توانید در این دره ببینید.

دودکش های پری (Fairy Chimneys) یکی از منحصربه فردترین مناظر دره پاشاباغ محسوب می شوند؛ ستون هایی سنگی به شکل دودکش که برخلاف اسم شان به دست جن و پری ساخته نشده اند و حاصل همکاری مشترک میان طبیعت و انسان هستند. قسمت های فوقانی این ستون های سنگی که بر اثر فرسایش خاکستر آتشفشانی فرم گرفته اند، لایه ای از سنگ بازالت دارند.\xa0

سنگ بازالت در بخش های بالایی ستون ها کندتر فرسایش می یابد و منجر به ایجاد کلاه قارچی شکلی روی آن ها می شود. این کلاه قارچی، خود از فرسایش بیشتر محافظت می کند. در زمین شناسی به شکل گیری چنین سنگ هایی «هودو» گفته می شود؛ اما با نام های دودکش های پری، سنگ های چادری یا اهرام زمینی نیز شناخته می شوند.\xa0

_{منبع: turkeytourorganizer، عکاس: نامشخص}

دره پاشاباغ روزگاری محل سکونت برخی از راهبان بوده است و به «دره کاهنان» (Valley of the Priests) شهرت دارد. می توانید از داخل دودکش های پری به محل زندگی آن ها برسید؛ جایی که با صلیب هایی یونانی تزیین شده است. اگر پله های چوبی موجود را دنبال کنید، به کلیسایی خواهید رسید که در آن سه نقاشی نمادین در گذر سال ها حفظ شده اند. نقاشی که در وسط قرار دارد، تصویری از مریم باکره نشان می دهند که نوزاد خود عیسی را در آغوش دارد.\xa0

اطراف دره پاشاباغ با حصاری مشخص شده است و شما برای ورود به آن باید وارد مجتمع توریستی بزرگ با کافه ها و غرفه های سوغاتی شوید و پس از تهیه بلیط از این موزه طبیعی دیدن کنید. یکی از جذاب ترین تفریحات در این منطقه بالون سواری و تماشای دودکش ها و مناظر طبیعی است.

دره ایهلارا (Ihlara Valley)

• آدرس: استان آق سرای، منطقه گوزل یورت (Guzelyurt) (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: هرروز از ساعت ۰۷:۰۰ تا ۱۷:۰۰
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۴:\xa0حدود ۱۵ یورو

دره ایهلارا یکی از جاذبه های طبیعی منحصربه فرد کاپادوکیه است؛ دره ای به طول تقریبی ۱۵ کیلومتر که عمق آن در بیشتر نقاط به ۱۰۰ متر می رسد. رودخانه زیبای ملندیز (Melendiz) در این دره جریان دارد و از میان سنگ های آتشفشانی آن می گذرد. دره ایهلارا در نزدیکی شهر آق سرای است؛ اما هنوز بخشی از جنوب منطقه کاپادوکیا محسوب می شود.\xa0

وجود رودخانه ملندیز، پوشش گیاهی سرسبز، آبشارها، کلیساهای تاریخی و صخره هایی سربه فلک کشیده، این دره را به یکی از مقاصد مهم گردشگری برای علاقه مندان به پیاده روی و طبیعت گردی بدل کرده است. مورخان سکونتگاه های متعددی را در این دره کشف کردند و بر این باورند که این دره در طی قرن ها، محل زندگی گروه بزرگی از مردم بوده است.\xa0

_{منبع عکس:\xa0 artofwayfaring، عکاس: نامشخص}

ورودی های متعددی برای دره ایهلارا وجود دارند. ورودی میانی دره که در دو کیلومتری شمال روستایی به همین نام واقع شده است، با مسیری با بیش از ۳۰۰ پله شما را به درون دره هدایت می کند. اکثر تورهای گردشگری با تمرکز بر بخش میانی دره ایهلارا برنامه ریزی می شوند که تراکم کلیسا ها بیشتر است؛ اما می توانید زمان بیشتری را به پیاده روی در این دره اختصاص دهید و پیاده روی خود را از ورودی منطقه «سلیمه» (Selime) آغاز کنید و به سمت منطقه مسکونی «بلیسیرما» (Belisirma) بروید. یکی از ویژگی های این مسیر منظره های صخره ای زیبا و\xa0منحصربه فرد آن است. از بلیسیرما تا پلکان و امکانات توریستی دره ایهلارا بیشترین کلیساها قرار دارند که تعدادی از آن ها در معرض بازدید قرار دارند. در روستای ایهلارا نیز می توانید از کلیساهای کمتر شناخته شده دیدن کنید.\xa0

«کلیسای کوکار» (Kokar Church) با نقاشی های دیواری از شام آخر و مریم باکره و «کلیسای تراس» (Terrace Church) که در ارتفاع ۲۵ متری از سطح رودخانه قرار دارد،\xa0از جمله معروف ترین کلیساهای موجود در دره ایهلارا هستند. علاوه بر این موارد کلیسایی دیگر نیز\xa0 با رنگ های قرمز، زرد و سبز و معماری منحصربه فرد بیزانسی، گردشگران را شگفت زده می کنند. از میان آن ها می توان به کلیسای «آغاچ آلتی» (Agacalti؛ کلیسای زیر درخت)،\xa0کلیسای سنبل (Sumbullu) و کلیسای «ییلانلی» (Yilanli؛ مار) اشاره کرد.\xa0\xa0

دره کبوتر (Pigeon Valley)

• آدرس:\xa0استان نوشهیر، روستای گورمه (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: ۲۴ ساعته
• هزینه بازدید در ۲۰۲۴: رایگان

دره «گوورجینلیک» (Guvercinlik) یا دره کبوتر نام خود را از کبوترخانه های ساخته شده توسط انسان گرفته است که در میان توف های نرم آتشفشانی کنده کاری شده اند. از زمان های گذشته کبوتر در منطقه کاپادوکیا برای غذا و کود مورد استفاده قرار می گرفت. امروز کبوترها، نقش سابق خود را در این منطقه بازی نمی کنند؛ اما خانه های صخره ای آن ها توسط مردم حفظ شده اند و می توان آن ها را در بالای ستون های صخره ای، داخل غار خانه ها و کلیساهای حفرشده در سراسر منطقه دید. در این دره تعداد کبوترخانه هایی که در میان خانه های متروک قرار دارند، نسبت به باقی نقاط کاپادوکیا بیشتر است.\xa0

_{منبع عکس: journeyera، عکاس: نامشخص}

دره کبوتر در میان دو روستای گورمه و اوچ حیصار قرار دارد و شما می توانید برای بازدید از آن در یکی از این دو روستا اقامت کنید. این دره یکی از بهترین مقاصد گردشگری کاپادوکیه برای پیاده روی یا بالون سواری است. منظره دره کبوتر از فراز آسمان بسیار باشکوه و دیدنی است. علاوه بر این می توانید دره کبوتر را با جیپ سافاری یا سوار بر اسب طی کنید.\xa0

شهر زیرزمینی کایماکلی (Kaymakli Underground City)

• آدرس: نوشهیر، روستای کایماکلی (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: هرروز از ساعت ۰۸:۰۰ تا ۱۸:۰۰
• هزینه بازدید در ۲۰۲۴:\xa0۱۳ یورو

کاپادوکیا در مسیر تاریخی جاده ابریشم قرار داشت؛ مسیری تجاری که از چین به ترکیه می رسید. به همین جهت تمدن های مختلفی بر این قلمرو ادعای مالکیت می کردند. هیتی ها که نخستین ساکنان کاپادوکیا بودند، برای مصونیت از جنگ ها، شروع به حفاری و ایجاد شهرهای زیرزمینی کردند.\xa0

ساکنان روستای کایماکلی که با نام باستانی «انیگوپ» (Enegup) نیز شناخته می شود، خانه های خود را در نزدیکی تونل ها و شهر زیرزمینی ساخته اند. امروز نیز مردم این روستا از میان این تونل ها عبور می کنند و از بخش هایی از شهر زیرزمینی به عنوان سرداب، انبار یا اصطبل استفاده می کنند. شهر زیرزمینی کایماکلی معابری کم ارتفاع و شیب دار دارد. این شهر دارای هشت طبقه است که در حال حاضر چهار طبقه این شهر از دل خاک بیرون آمده اند و دارای تهویه\xa0 شفت (گذرگاه هایی عمودی برای تهویه سازه های زیرزمینی) هستند.\xa0

_{منبع عکس: cappadociaadventures، عکاس: نامشخص}

در طبقه اول شهر زیرزمینی کایماکلی اصطبل ها قرار دارند. طبقه دوم این شهر به کلیسا اختصاص داده شده است که محراب و شبستانی در مرکز و سکوهای نشیمن در دو طرف آن قرار دارد. مهم ترین بخش شهر کایماکلی طبقه سوم است که به آشپزخانه و انبارهای ذخیره مواد غذایی اختصاص دارد. در این بخش بلوکی از جنس آندزیت (Andesite) کشف شده است که روی آن ۵۷ حفره وجود دارد. در گذشته این بلوک و حفره های آن برای فرایند سنگ شکنی مورد استفاده قرار می گرفت. طبقه چهارم نیز مختص فضاهایی برای نگهداری کوزه های سفالی است.

شهر زیرزمینی کایماکلی برای بازدید افتتاح شده است؛ اما صرفا امکان بازدید از چهار طبقه آن وجود دارد. بی شک این شهر یکی از بزرگ ترین سکونتگاه های زیرزمینی منطقه است و از تعداد انباری های آن می توان حدس زد که جمعیت زیادی در آن سکونت داشتند.\xa0

شهر زیرزمینی درینکویو (Derinkuyu Underground City)

• آدرس: استان نوشهیر، شهر درینکویو\xa0(مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: ۰۸:۰۰ تا ۱۶:۱۵\xa0
• هزینه بازدید در ۲۰۲۴:\xa0۱۳ یورو

یکی از شهر های زیرزمینی کاپادوکیا، «درینکویو» (Derinkuyu)، مجموعه ای زیرزمینی است که ۱۸ سطح تونل را در بر می گیرد و تا عمق ۸۵ متری زمین حفاری شده است. بر طبق پژوهش های انجام شده، هیتی ها تنها طبقات ابتدایی آن را به جهت مخفی ماندن از فریگی ها احداث کردند؛ اما چندان موفق نبودند. فریگی ها بعد از تصرف شهر به حفاری ادامه دادند و بخش های وسیع تری از شهر درینکویو زیرزمینی که امروزه شهرت دارند، به آن ها نسبت داده می شوند.\xa0

_{منبع عکس: ویکی پدیا، عکاس:Nevit Dilmen}

تمدن های زیرزمینی کاپادوکیا در دوره بیزانس (در سال ۳۳۰ بعد از میلاد مسیح) بیشتر از هر زمان دیگری مورد استفاده قرار می گرفتند. در این برهه زمانی امپراتوری روم روزبه روز گسترش پیدا می کرد و محدودیت های بیشتری را بر پیروان دین جدید مسیحی اعمال می کرد. در قرن هفتم تمدن های اسلامی نیز به مسیحیان بیزانس حمله ور می شدند و همه این موارد زمینه را برای استفاده هرچه بیشتر از شهرهای زیرزمینی برای مخفی ماندن فراهم می کرد.\xa0

به گفته بسیاری از مورخان در روزهای پررونق شهر زیرزمینی درینکویو، ۲۰,۰۰۰ نفر در آن سکونت داشتند. طبقه بالای این شهر به دلیل نزدیکی به سطح زمین، برای نگهداری از حیوانات و ذخیره غلات مورد استفاده قرار می گرفت تا گازها و بوهای تولید شده توسط دام ها راحت تر خارج شود. طبقه های پایین شامل اتاق خواب، آشپزخانه و اتاق نشیمن بودند و باقی طبقات به انبارهای مواد غذایی، چاه های آب و اتاق های دفن اختصاص داشتند. این اتاق ها و تونل های پرپیچ وخم در زمان حمله مهاجم ها با تخته سنگ های بزرگی مسدود می شدند.\xa0

شهر زیرزمینی اوزکوناک (Ozkonak Underground City)

• آدرس: نوشهیر، ۱۵ کیلومتری شمال آوانوس، روستای اوزکوناک (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید:\xa0هرروز از ساعت ۰۸:۰۰ تا ۲۱:۰۰
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۳: ۶ یورو

شهر زیرزمینی اوزکوناک در سال ۱۹۷۲ خورشیدی توسط کشاورزی محلی به نام «لطیف آکار» کشف شد. او در جست وجوی نقطه ای بود که بخشی از آب آبیاری محصول او در آن ناپدید می شد. آکار در طی این جست وجو به اتاقی زیرزمینی رسید که پژوهشگران از طریق آن و حفاری بیشتری به شهری زیرزمینی دست یافتند.

شهر زیرزمینی اوزکوناک همچون سایر شهرهای زیرزمینی کاپادوکیا دارای چاه آب، سیستم تهویه و درهای سنگی متحرک است. یکی از بزرگ ترین درهای سنگی کاپادوکیا به ارتقاع دو متر در اوزکوناک قرار دارد. حفره هایی نیز در کف و نزدیکی خروجی تعبیه شدند که محل نگهداری مواد غذایی بودند.\xa0

_{منبع عکس:madeinturkeytours ، عکاس: نامشخص}

در شهر باستانی اوزکوناک برخلاف دیگر شهرهای زیرزمینی منطقه، بالای تونل های ارتباطی، حفره هایی به عرض حدود پنج سانتی متر وجود دارند که به عنوان سیستم دفاعی و برای ریختن ماسه یا روغن داغ روی دشمنان مورد استفاده قرار می گرفتند. از ورودی موزه تا خروجی آن مسافتی در حدود ۱۰ کیلومتر است. پایین ترین قسمت های شهر تونل هایی دارد که در لحظه تنها یک نفر می تواند از آن ها عبور کند.\xa0

این احتمال وجود دارد که شهر زیرزمینی اوزکوناک همچون برخی استحکامات دیگر توسط مردم بیزانس در دوره حمله اعراب احداث شده باشد؛ اما هیچ تاریخ دقیقی وجود ندارد و ممکن است این شهر قرن ها پیش شکل گرفته و توسط نسل های متوالی توسعه یافته باشد. شهر باستانی اوزکوناک درمجموع ۱۰ طبقه به عمق ۴۰ متر دارد که تنها بازدید از چهار طبقه آن برای عموم امکان پذیر است.\xa0

قلعه اوچ حیصار (Uchisar Castle)

• آدرس: نوشهیر، روستای اوچ حیصار، محله تکلی (Tekelli) (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: هرروز از ساعت ۰۷:۰۰ تا ۲۰:۰۰
• هزینه بازدید: ۴ یورو

قلعه اوچ حیصار مکان باستانی باشکوهی است که بالاترین نقطه کاپادوکیا قرار دارد. این بنا با معماری منحصربه فرد در طول قرن ها و با وجود تمام ناملایمات پابرجا باقی مانده است. روی دیوارهای سنگی قلعه اوچ حیصار می توانید حکاکی هایی با جزییات پیچیده را به تماشا بنشینید. برج های دیده بانی این بنا به گونه ای طراحی شده که مناظری خیره کننده پیش روی شما قرار می دهند و فرصت خوبی برای علاقه مندان به عکاسی و شکار لحظاتی ناب است.\xa0\xa0

_{منبع عکس: hotairballooningsincappadocia\xa0، عکاس: نامشخص}

قلعه اوچ حیصار توسط مهاجران بیزانسی در قرن چهارم پس از میلاد ساخته شده است و ۶۰ متر ارتفاع و ۹,۰۰۰ متر مربع مساحت دارد. تاریخچه اوچ حیصار به سال ها پیش از شروع ساخت آن بازمی گردد. نخستین بار مورخی رومی به نام آمیانوس مارسلینوس (Ammianus Marcellinus) در سال ۴۰۰ پس از میلاد از ارگی سلطنتی در اوچ حیصار بر فراز قله کوه یاد می کند. در قرن های بعدی نیروهای عثمانی از آن به عنوان ساختاری دفاعی در برابر حمله نیروهای رقیب همچون «تیمور لنگ» استفاده می کنند.\xa0

بسیاری از اطلاعات موجود درباره قلعه اوچ حیصار، همچون برج ها و دیوارهایی که در گذر زمان به آن اضافه شده ، در دوره عثمانی ثبت شده اند. این قلعه در میان سنگ های آتشفشانی حفرشده، ساختاری لابرینت یا «ماز» (Maze) مانند دارد و\xa0متشکل از چندین لایه دیوار و برج است. در قلعه اوچ حیصار چندین تونل زیرزمینی برای ذخیره سلاح و تدارکات وجود دارد که در زمان محاصره مورد استفاده قرار می گرفتند.\xa0

موزه فضای باز زلوه (Zelve Open Air Museum)

• آدرس:\xa0استان نوشهیر، شهر آوانوس (Avanos)، روستای آق تپه (Aktepe) (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید:\xa0هرروز از ساعت ۰۸:۰۰ تا ۲۱:۰۰
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۴: ۱۲ یورو

متاسفانه سند تاریخی دقیقی برای تعیین قدمت شهر باستانی زلوه وجود ندارد و پژوهشگران تنها بر اساس سبک معماری قدمت آن را تخمین زده اند. بر اساس برخی اسناد زلوه سکونتگاهی بیزانسی بوده است؛ چراکه قدیمی ترین کلیساهای موجود در آن به قرن پنجم تعلق دارند. کاپادوکیا تنها چند کلیسای قرن ششمی دارد که نیمی از آن ها در زلوه متمرکز شده اند.\xa0پژوهشگران زلوه را روستای کوچک تروگلودیتی (troglodyte) در دوران یونان و روم می دانند؛ این\xa0مکان یکی از سکونتگاه ها و مراکز مذهبی مردم مسیحی در قرن نهم و سیزدهم بوده و بر اساس شواهد و اسناد باستان شناسی نخستین گردهمایی های مذهبی مسیحیان در زلوه رخ داده است.\xa0

_{منبع عکس: uchisarcappadocia، عکاس: نامشخص}

تعیین ماهیت جامعه بیزانسی ساکن در روستای باستانی زلوه دشوار است؛ چراکه بسیاری از اتاق های صخره ای آن در طول زمان تغییر کاربری داده اند؛ اما بر اساس شواهد، این روستا فاقد هرگونه اقامتگاه حیاط دار یا خانه هایی با سالن های بزرگ است؛ بنابراین هیچ نشانه ای از سکونت طبقه اجتماعی نخبه در آن وجود ندارد. در زلوه هیچ حجره ای که نشان دهنده سکونت راهبان باشد، ساخته نشده است. بیشتر اتاق ها بدون در نظر گرفتن عناصر معماری حفر شده اند و بسیار ساده و کاربردی هستند. کبوترخانه ها و انبارها نیز بیانگر زیست ساده کشاورزی است. نشانه هایی وجود دارد که مردم در گذشته برای امرار معاش مزارع واقع در ورودی دره را نیز کشت می کردند.\xa0

پس از دوران بیزانس و در دوره استقرار امپراتوری عثمانی، فضاهای کنده کاری شده زلوه گسترش می يابد. آن ها برخی کلیساها را رها و برخی دیگر را به فصاهایی برای کشاورزی بدل می کنند. علاوه بر این، گورستان و مسجد منحصربه فرد و سنگ تراشی شده ای از این دوران نیز در زلوه وجود دارد.\xa0

در سال ۱۹۶۰ میلادی زلوه به عنوان موزه رسمی در فضای باز و سایت میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید و روایت هایی برای افزایش جذابیت این مکان و جذب گردشگر رواج پیدا کرد. بر اساس برخی روایت ها این غارها صرفا محل سکونت راهبان بوده اند که این موضوع با تاریخ روستای باستانی زلوه در تضاد است.\xa0

_{منبع عکس:\xa0uchisarcappadocia ، عکاس،: نامشخص}

موزه فضای باز زلوه در دامنه های شیب دار و شمالی روستای آق تپه (تپه سفید) قرار دارد و شامل سه دره می شود که دودکش های پری بسیاری در آن ها وجود دارد.\xa0

در دره اول موزه زلوه، سنگ هایی خرمن کوب همچون آسیاب وجود دارند که برای تهیه بلغور استفاده می شدند. در این آسیاب ابتدا سبوس گندم ها جوشانده و خشک می شدند و سپس برای تهیه بلغور، سبوس آن ها را جدا می کردند. این فرایند با کمک سنگ ۵۰۰ کیلوگرمی اتفاق می افتاد که با مکانیزمی چرخشی در فضایی محدود حرکت می کرد. بلغور مورد نیاز مردم زلوه از طریق این آسیاب تامین می شد.\xa0در شرق دره اول نیز می توانید از دو کلیسای بالیکلی (Balikli) و اوزوملو (Uzumlu) بازدید کنید.\xa0

در دره دوم سایت باستانی موزه فضای باز زلوه نیز کلیسایی به نام صلیب مقدس وجود دارد.\xa0مهم ترین ویژگی دره سوم موزه، صخره ای سنگی و گنبدی شکل است که مجموعه ای از صومعه ها در آن حفر شده اند. در دامنه های بلند این دره نیز کبوترخانه هایی دیده می شوند که منظره ای منحصربه فرد به این تپه داده اند. در خروجی دره سوم زلوه نیز کلیسای «دیرکلی» (Direkli) قرار گرفته است که نقاشی های زیبایی روی دیوار آن حک شده اند.\xa0\xa0

موزه گورای (Guray Museum)

• آدرس: نوشهیر، آوانوس، بلوار دریامانلی (Dereyamanli) (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: هرروز از ساعت ۰۹:۰۰ تا ۱۸:۳۰\xa0
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۴:\xa0۴ یورو

ساختمان موزه سرامیک گورای با کنده کاری و بازسازی غارهای قدیمی در فضایی به وسعت ۱,۶۰۰ متر مربع ساخته شده است. در این موزه می توانید سرامیک و سفال هایی از سراسر جهان را تماشا کنید که برخی از آن ها به قرن ها قبل از میلاد مسیح تعلق دارند. موزه گورای دارای سه بخش مجزا است. در بخش اول این موزه (تالار آثار عتیقه) می توانید آثار باستانی، اشیایی متعلق به ۵,۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح و سرامیک و سفال های ساخته شده در دوره سلجوقی و عثمانی را به تماشا بنشینید.\xa0

_{منبع عکس: guraymuze، عکاس: نامشخص}

در بخش دوم موزه گورای (تالار آثار مدرن) می توانید نگاهی به آثار هنرمندان بزرگ سرامیک در دهه های اخیر داشته باشید. در تالار سوم (گالری هنر) نیز می توانید از آثار هنری همچون نقاشی، طراحی، عکاسی و مجسمه دیدن کنید.\xa0در این بخش کافه ای برای استراحت، کتابخانه ای برای مطالعه و فضایی برای موسیقی نیز در نظر گرفته شده است.\xa0

در موزه گورای کارگاه سفال گری وجود دارد که سنت سفال گری را در طی پنج نسل حفظ کرده است و آثار این کارگاه برای فروش به بازدیدکنندگان ارائه می شود. علاوه بر این، کنسرت های معاصر و\xa0نمایشگاه هایی نیز به صورت مستمر در سایر شاخه های هنری در این موزه برگزار می شود.\xa0

موزه تاریخ و هنر کاپادوکیه (Cappadocia Art & History Museum)

• آدرس: نوشهیر، روستای اورگوپ، محله مصطفی پاشا (Mustafapasa)، خیابان گازی (Gazi) (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: هرروز به غیر از دوشنبه ها: از ساعت ۱۰:۰۰ تا ۱۸:۰۰\xa0

موزه تاریخ و هنر کاپادوکیا که با نام «موزه ببک» (Bebek Museum) نیز شناخته می شود، در فاصله پنج کیلومتری روستای اورگوپ قرار دارد. در این موزه می توانید از نزدیک ۳,۰۰۰ عروسک را بازدید کنید که همه آن ها دست ساز هستند.

_{منبع عکس: tripadvisor، عکاس: Berrivan}

در موزه تاریخ و هنر کاپادوکیا، شما به دوران باستان سفر خواهید کرد و با هر عروسک سفری طولانی در فرهنگ و تاریخ خواهید داشت. عروسک های موجود در این موزه با طراحی لباس و تزییناتی متناسب با موضوع، جان می گیرند و داستان هایی عامیانه از آناتولی را بیان می کنند. سازنده این عروسک ها، «رادیه گل» (Radiye Gul) به شاخه های مختلف صنایع دستی همچون\xa0حکاکی روی چوب، گلدوزی، سوزن دوزی، مرمرسازی، نمد، مینیاتور و تذهیب تسلط دارد و تمامی لباس ها، دکور و لوازم مورد نیاز برای ساخت این عروسک ها را فراهم می کند.\xa0

در فضای موزه تاریخ و هنر کاپادوکیا عمارتی ۱۷۰ ساله وجود دارد که به عنوان بوتیک هتل فعالیت می کند. علاوه بر آن کافه ای نیز برای رفاه حال بازدیدکنندگان وجود دارد.\xa0

معبد گوموشلر (Gumusler Monastery)

• آدرس:\xa0نیغده، شهر باستانی گوموشلر، محله\xa0افندی بی (Efendibey) (مشاهده روی نقشه)
• ساعت بازدید: هرروز از ساعت ۸:۰۰ تا ۱۹:۰۰
• هزینه بازدید در سال ۲۰۲۴: ۳ یورو

برخی از جذاب ترین نقاشی های دیواری در کاپادوکیا را می توانید در صومعه اسکی گوموشلر ببینید، صومعه ای که کمٰتر بازدید می شود و در سال ۱۹۶۳ میلادی کشف شد. این صومعه به اسکی گوموشلر (Eski Gumusler Monastery) نیز شهرت دارد. نقاشی های رنگارنگ بیزانسی بر دیوارهای کلیسای اصلی گوموشلر، به قرن های هفت و ۱۱ میلادی تعلق دارند. یکی از نقاشی های جالب توجه موجود در این مجموعه نقاشی مریم باکره و نوزاد است که در سمت چپ محراب قرار دارد و مریم را به گونه ای ترسیم کرده است که گویی لبخند مونالیزا را تداعی می کند. به گفته برخی از پژوهشگران این تنها مریم باکره خندان است.\xa0

_{منبع عکس: ویکی پدیا، عکاس:\xa0Dosseman}

اگرچه نقاشی های دیواری صومعه گوموشلر از مهم ترین بخش های این مجموعه محسوب می شود؛ اما پرسه زدن در میان اتاق های آن نیز سرگرم کننده است. برای ورود به صومعه گوموشلر باید از گذرگاه صخره ای عبور کنید و بعد از گذر از حیاطی بزرگ با مخازن روغن، سردابه ها، آشپزخانه و خانه های حفاری شده در میان صخره ها دریچه ای روی زمین خواهید دید. این دریچه کانالی به عمق ۹ متر است که شما را به اتاق های زیرزمینی هدایت می کند.\xa0

بهترین زمان سفر به کاپادوکیا

منطقه کاپادوکیا در محیطی خشک و بیابانی قرار دارد که در تابستان هوایی گرم و در زمستان هوایی سرد بر آن حاکم است. به طور کلی بهترین\xa0زمان سفر برای کاپادوکیا در فصل بهار از ماه های آوریل تا ژوئن و فصل پاییز از ماه سپتامبر تا نوامبر است که هوایی مطبوع جریان دارد. در این ماه ها هوا خنک تر است و گردشگران کمتری نسبت به تابستان به کاپادوکیا سفر می کنند.\xa0

در فصل های بهار و پاییز فعالیت هایی همچون پیاده روی و بالن سواری ایدئال است؛ چراکه با بارش باران و برف یا وزش باد، سفر با بالون لغو می شود. در طول تابستان نیز به خاطر حضور بیشتر گردشگران بین ۸۰ تا ۳۰۰ بالون در پرواز هستند.\xa0

_{منبع عکس: tours.mundojoven، عکاس: نامشخص}

کاپادوکیا در زمستان به ویژه در ماه های ژانویه و فوریه سرد خواهد بود و احتمال بارش برف وجود دارد. دمای هوا در برخی ساعت های روز به منفی پنج درجه سانتی گراد می رسد. در چنین شرایطی سفر با بالون لغو خواهد شد. گورمه در چنین شرایط آب وهوایی بهترین مکان برای اقامت خواهد بود؛ چراکه دسترسی و رفت وآمد به بسیاری از نقاط گردشگری از این منقطه ساده تر است. در این ماه ها بسیاری از فعالیت ها در کاپادوکیا در دسترس نخواهد بود. در ماه مارس دمای هوا در روز بالاتر است؛ اما همچنان به دلیل وزش باد احتمال لغو فعالیت هایی همچون بالون سواری وجود دارد.\xa0

در ماه آوریل هوا رو به گرم شدن می رود؛ اما احتمال بارش باران وجود دارد. با وجود این شرایط، آوریل ماه محبوبی برای بازدید از این منطقه است و برای کوهنوردی نیز هوای دل پذیرتری حاکم می شود.\xa0

در ماه مه و ژوئن زمستان به پایان رسیده است و دمای هوا در روز و شب افزایش می یابد. هوای نسبتا گرم و مطبوع، این دو ماه را به بهترین ماه های میلادی برای سفر به کاپادوکیا بدل کرده است. در مه و ژوئن صبح ها آسمانی آبی در پیش روی شما وجود دارد و فرصت خوبی برای عکاسی و بالون سواری است.\xa0

_{منبع عکس: dailycappadociatour، عکاس: نامشخص}

آیا در سفر به ترکیه از شهر باستانی کاپادوکیا دیدن کرده اید؟ اگر بخواهید از میان جاذبه های طبیعی یا تاریخی این شهر یکی را انتخاب کنید، انتخاب شما کدام است؟ اگر به کاپادوکیا سفر کردید، در صورت تمایل تجربه خود را با ما و مخاطبان کجارو به اشتراک بگذارید.\xa0

_{بالن سواری در کاپادوکیا؛ منبع عکس کاور:\xa0snapshot.canon-asia.com؛ عکاس: نامشخص\xa0}